Ons gezin bestaat uit een paar leuke, spontane en gezellige mensen.

Een moeder en twee schitterende kinderen in de bloei van hun pas begonnen leven, en ja ik zelf kan en mag er ook deel vanuit maken .

 

De moeder in dit verhaal is het hoofd van het gezin op het gebied van opvoeding, ze is de biologische moeder van de kinderen, een jongen van bijna 5 jaar (de jongste van het gezin). En een dochter van 11 jaar .

Voor de buitenwereld lijkt het een doorsnee gezin, zoals je denkt overal te zien en tegen te komen.

Voor ons is dat ook zeker wel, alleen in dit gezin schuilt een probleem waar niemand iets of niets aan kan doen of de schuld op zich kan of mag nemen.

In ons gezin heeft de dochter in kwestie een diagnose ADHD en ODD en symptomen van Autisme .

Dit brengt binnen ons gezin best vaak problemen en moeilijke momenten op wanneer je waar of wat je ook gaat doen.

Zeker in het begin toen ik in dit gezin aanschoof of beter gezegd binnen kwam, heeft dat best voor problemen gezorgd.

Ik zag een lieve moeder en twee toen nog een stuk jongere en kleinere kinderen voor me.

Het werd mij al snel duidelijk dat toen de kleinere meid het gezin al aardig in de tang had en dat het eigenlijk helemaal om haar heen was gebogen.

Zij bepaalde een groot deel van de dag hoe hij verliep en wat er gebeurde .

Zag ook een moeder die eigenlijk helemaal niet goed in haar vel zat. Een moeder die graag de regie zelf in haar handen wilde hebben en eigenlijk zoals het hoort , maar een groot deel van de regie kwijt was geraakt.

Tussen mij en de kleine meid botste het ook heel vaak, ik dacht anders en handelde anders . En omdat ik op het emotionele gebied er verder vanaf stond ook veel standvastiger in sommige situaties .

Mijn vriendin, de moeder van de kinderen, had daar ook echt veel moeite mee.

Ze wist voor haar zelf al dat die aanpak niet ging werken, maar kon ook eigenlijk mij niet vertellen van hoe het wel zou moeten.

Dit is eigenlijk een heel belangrijk punt waar dit verhaal over gaat.

Wat mag je wel en wat moet je juist eigenlijk niet doen en hoe moet je reageren.

Dit hier boven in de zin is mij in die jaren dat ik deel uitmaak in dit geweldige gezin, wel duidelijk geworden dat het hier een groot deel om draait op het gebied qua omgang met de dochter in dit gezin.

Dit neemt niet weg dat dit gezin ook zeker hele mooie, geweldige tijden en momenten heeft met elkaar en ook zeker met onze kleine meid. Dit is dus ook heel moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders.

Ze is heel spontaan en behulpzaam en zeker een heel leuk kind om bij en om je heen te hebben.

Alleen ik beschrijf haar meer als een soort bom die op scherp staat en je nooit ziet of voelt aankomen wanneer hij ontploft .

Het ergste is en dat is ook voor haar als hij ploft, dat het ook zeker een hele onprettige situatie is meteen.

Dat gedrag zagen we eigenlijk alleen maar toenemen.

1. Ineens heel boos worden en vaak al om de kleinste dingen;
2. Helemaal niet of nergens meer naar luisteren, naar niemand op die momenten;
3. Heel hard gaan gillen of roepen;
4. Agressief worden naar mensen om haar heen of in de buurt;
5. Met voorwerpen gooien;
6. Respectloos naar ons en andere mensen die dan in haar buurt zijn ;
7. Zichzelf pijnigen als iets niet lukte (bv. proefwerk leren), of wij begrepen haar niet;
8. Heel brutaal en grote monden.

 

De gedragingen hierboven zijn veel voorkomende punten die dan aan de orde zijn.

De 8 specifieke punten die genoemd worden zijn niet alle punten. Maar onder de andere punten of beter gezegd momenten hebben we zeker te weten ook hele mooie momenten samen met haar.

We zijn in de tijd dat we samen een gezin vormen er wel achter gekomen, dat zij het beste en het langste positief blijft als ik of haar moeder haar 1 op 1 bij zich heeft .

We merken heel erg aan haar als er teveel mensen om haar heen zijn of op haar letten dat het dan vrij snel kan escaleren met die personen om haar heen of in haar buurt.

Dit is een sterk punt waar ik ook heel erg mee zit en vaak teleurgesteld van raak.

Eigenlijk nog niet zozeer naar haar toe, maar dan meer over de situatie die dan ontstaat.

Ook haar moeder heeft het dan heel zwaar en moeilijk met deze situatie en zeker als deze gewoon ergens in het openbaar plaats vinden. Ik merk dan heel erg dat er dan een groot deel schaamte omhoog komt bij haar.

Dat is ook een reden dat ze liever dit voorkomt en daarom liever niet snel ergens heen wilde gaan.

Dit probeerde ik te doorbreken door haar te vertellen dat wij een gezin zijn en niets met andere mensen te maken hebben .

Wat ik hier boven al vertelde je denkt een doorsnee gezin te zien .

Dat zijn wij ook zeker wel alleen met een kind wat net even iets anders in elkaar zit in haar hoofd .

Het is voor andere mensen lekker makkelijk om met een vinger te wijzen en te denken en soms ook gewoon hardop tegen elkaar te zeggen van kijk daar haha dat kind daar en die ouders pffff wat een opvoeding. Ik zeg altijd maar zo “Kijk naar je zelf dan heb je het al druk zat met jezelf”.

Ik ben wel blij dat ik dat punt, nee we blijven maar thuis, een deel heb kunnen doorkruizen.

Ik gun haar en ons gezin ook een gezellige en leuke dagen en belevingen. En ja dan zal je erop uit moeten trekken.

Al weet ik voor mezelf ook heel goed dat het heel moeilijk is om als moeder je daar overheen te kunnen zetten, je ziet jezelf als een ouder die faalt in de opvoeding.

Dit komt eigenlijk meer door de mensen om je heen of die dan in de buurt zijn.

Dit is geen falen van de ouders en ook zeker niet van het kind zelf .

Nee het is een probleem wat in het hoofd van het kind zit, waar ze zelf en ook de ouders niet om gevraagd hebben en het ook beiden niet veroorzaakt hebben.

Alleen het probleem is je ziet niets aan de buitenkant van het kind dat deze symptomen bij zich draagt.

Buiten al deze benoemde problemen kan en is ze zeer aanhankelijk aan je .

Zelfs ook mijn kant op terwijl ik niet haar echte vader ben.

Ze kan ook zeker heel zorgzaam zijn en verantwoording op zich en tot zich nemen.

Alleen moet je niet onverwachts veranderingen in haar plan of pad leggen.

Dat is een moment waar ze even blijft hangen en dan eigenlijk niet door kan schakelen.

Door deze voorvallen en ja door in deze tegenwoordige maatschappij waarin we nu leven is het heel moeilijk om 24 uur per dag aan haar zijde te staan om haar bij te sturen net voordat het escaleert. Haar moeder werkt ook nog eens goed 25 uur per week, welke ze verdeeld over 5 dagen.

 

En dan heb je het punt van hoe moet ik handelen.

Zelf vind het heel moeilijk om daar achter te komen, van wat is nou het beste voor haar zelf en ons als gezin.

Er zijn in het verleden al wat trajecten bewandeld.

In haar 5e levensjaar heeft er een traject plaatsgevonden in Dordrecht, bij De Hoop ggz.

Deze was gericht naar haar toe, hier werden de ouders verder qua aanpak niet bij betrokken of begeleid.

En vervolgens bij het trivium. Daar werd ze 3 middagen vanuit school opgevangen.

Maar dat stopte na 9 maanden, daar had ze best baat bij maar een vervolg traject sloot er niet op aan. Ook was of is dit meer op het kind zelf gericht en niet echt naar de ouders toe. Wel werd er zo af en toe een rollenspel gespeeld en gepraat met de ouders.

Via Virenze is de diagnose vastgesteld, ADHD en ODD met symptomen van Autisme.    

Haar moeder en ik hebben via Virenze een soort avondcursus gevolgd van 4 avonden.

Deze ging met name over de medicatie en wat houdt ADHD en ODD in en hoe komt het tot stand.

We zijn wel blij met haar prestaties op school, al zijn ze wel wisselend. Maar ze gaat graag naar school toe.

Ze zit op een hele goede school in haar woonplaats, deze school is een belangrijk punt voor haar.

Ze nemen en hebben veel tijd voor haar. Ze hebben op die school, buiten de gewone leerkrachten, begeleiders die haar op bepaalde momenten van de dag 1 op 1 kunnen nemen buiten haar klas om. Dit is heel belangrijk voor haar, maar ook zeker voor de klas waar ze in zit.

Je merkt dat het te druk wordt in haar hoofd, dat ze dan in een negatief spiraal terecht kan komen. Dit door teveel prikkels van buitenaf. De begeleidster neemt haar dan voor een onbepaalde tijd 1 op 1 uit haar klas. Je merkt dan dat ze weer helemaal haar zelf wordt en tot rust komt.

 

Haar medeklasgenootjes gingen ook zo met haar om alsof het zo hoort. Ze weten niet beter of zij is zo. Al merk je wel naarmate dat de kinderen steeds ouder worden er langzaam wat veranderd.

Ik zelf heb het gevoel dat ze haar steeds vaker links laten liggen. Haar contact met de kinderen in haar klas was goed ook buiten school om. En als ze dan zo’n moment kreeg van woede of dwars doen, zaten ze gewoon te wachten dat het weer voorbij of overging. Haar sociale contacten waren eigenlijk best goed toen ze nog jonger was.

Wat mij en zeker ook haar moeder best van binnen verdriet brengt is dat ze buiten school om minder met haar willen spelen of op kinderfeestjes mag komen. De kinderen gaan nu beseffen dat dit niet het gewenste gedrag is en ik denk zelf dat ze het minder pikken van haar. Wat ik al eerder aangaf als ze zo’n moment krijgt waar of waardoor ook, ze gaat dan tegen iedereen in haar buurt tekeer.

Je kan het zeker die kinderen niet kwalijk nemen dat ze een stuk minder met haar na schooltijd om willen gaan. Hier komt ook naar boven, dat wanneer ze bij andere kinderen thuis ging spelen en ze kreeg dan zo’n moment, dat die ouders ook zoiets hebben van wat doet zij nou. Wat een respectloos en brutaal kind, die hebben ook het beste met hun eigen kind voor en hebben zoiets van ja liever niet in de buurt van mijn kind.

 

Het is zo dat elke ouder het liefste heeft dat haar kind goed in de groep ligt en veel vriendjes en vriendinnetjes heeft. En dat het best lastig en moeilijk is dat jouw kind eigenlijk niet meer wordt gevraagd na schooltijd te komen spelen of op verjaardagen gevraagd wordt.

 

Toen ik in dit gezin binnen kwam, wist ik totaal niks van ODD. Wel van ADHD.

Maar een kind met de pas later vastgestelde diagnose ODD was voor mij heel onbekend terrein.

Zelf had ik er nog nooit van gehoord en wist dus ook helemaal niets van en over ODD.

Wel had ik snel in de gaten dat er meer was als alleen ADHD, maar ja wat dan.

De moeder van het gezin kon het mij ook niet te vertellen of uitleggen.

Terwijl ze haar al jaren dicht bij zich en om haar heen had. Het was voor haar ook een groot raadsel en had zelf ook vraagtekens. Totdat ze eindelijk na vele jaren de handvaten kreeg waar ze altijd naar op zoek was. Het inzicht hebben op haar dochter werd haar duidelijker gemaakt.

Zoals het handelen als er zo’n moment aan zit te komen, hoe reageren als ze iets doet wat zeker niet door de beugel kan en mag. Kort samengevat het vanuit ons er mee omgaan en begeleiden van een kind met deze toch best heftige diagnose.

 

Het zo goed mogelijk mee omgaan met een kind die deze diagnose heeft is en blijft zeer lastig zeker gezien het feit dat je zo moet nadenken en opletten zodat je eigenlijk net als het spel schaken een paar stappen vooruit blijft denken in wat voor tijd en situatie je ook bent. Ben je te laat of doe je het niet sta je eigenlijk meteen schaakmat.

Toen ik hier in het gezin erbij kwam stond ik dus eigenlijk al snel schaakmat.

We, ik en haar moeder, hebben het er best veel over gehad in de beginfase van ons begin van nieuw samen gesteld gezin. Over hoe en wat je misschien kan doen en juist misschien niet kan of mag doen.

Ik merk en denk dat als je zo’n bijzondere dochter hebt je veel geluk moet hebben met hulp van buitenaf. In de looptijd van haar nog eigenlijk best jong leventje, zijn al best veel dingen en hulp pogingen naar buitenaf gelegen instanties geprobeerd. Wat ik er van weet en heb gehoord zijn er best veel van zulke wegen te bewandelen, alleen wat is het juiste pad en welke windrichting moeten we opgaan.

Ik denk en heb ook ervaren dat je daar geluk mee moet hebben dat het goede pad word gewezen door mensen met ervaring op het gebied van kinderen met ODD.

Alleen zijn er te veel paden en mensen die je sturen en misschien wel willen helpen, maar in de praktijk blijkt het niet te werken.

 

Zo zijn er trajecten zoals Trivium, daar had ze best baat bij en ook de ouders zoals wij.

Er werd aan en met haar gewerkt en er was goed contact met de ouders of haar begeleiders.

Maar dan heb je het al, het traject stopt na negen maanden. Terwijl zelfs ik ook zag dat het zeker nog geen tijd was om dit af te sluiten. Je hebt dan wel een paar punten en handvaten, maar een verdere begeleiding is er dan eigenlijk niet meer en ja in mijn ogen is dat heel zonde. Zeker gezien het feit dat er best een begin was gemaakt naar het goed omgaan van beide kanten zowel kind naar moeder en het gezin, maar ook het gezin naar het kind toe .

Maar dan val je weer terug in een spiraal die naar beneden draait, er is geen begeleiding voor het kind maar ook eigenlijk niets meer voor de ouders.

Kortom je bent na negen maanden heel snel weer bij af.

 

Later na veel vragen bij Jeugdzorg en Virenze proberen we ergens binnen te komen. Uit ervaring, heel lastig om weer iets te vinden of aan te geven wat haar en ons zou helpen.

Dan gaat er zeker hele kostbare tijd verloren. Weken, maanden en zelfs jaren .

Het gezin staat eigenlijk weer terug bij de start.

Dit is zeer moeilijk om te accepteren zeker voor de moeder, voor mijn is en blijft dat ook lastig.

Maar zeker in onze situatie voor de moeder en ook het kind.

Het voelt aan of je weer met lege handen staat en er niet goed wordt geluisterd naar wat je zegt of aangeeft of zelfs voor ogen heb. Het gevoel van falen en onbegrip neemt dan ook zeer zeker toe.

Maar je weet voor jezelf je moet doorgaan en blijven zoeken. Alleen wat ik net al zei, er gaat kostbare tijd verloren en voorbij die achteraf juist heel belangrijk en nuttig hadden kunnen zijn.

Zo zijn wij na veel zoeken er ook achter gekomen dat er veel van de nu draaiende projecten en trajecten die er zijn voor deze en ons kind veelal handelen volgens een basis standpunt.

Dit neemt niet weg dat de mensen die we tegen zijn gekomen op deze moeilijke zoektocht niet deskundig zijn, maar ik vind dat er teveel volgens het boek wordt gehandeld in plaats van de juiste ervaring van mensen die hier vaker mee te maken hebben met de diagnose ODD in combinatie met ADHD. Hierdoor krijg je als moeder en ik ook het gevoel we staan alleen.

Terwijl we nu, uit eigen ervaring, tegen ouders kunnen zeggen die hetzelfde ondergaan dat het alleen zijn zeker niet het geval is. Dat er zeker wel mensen op ons pad zijn gekomen die de kwaliteiten en ervaring bezitten en hebben om in dit geval ons maar ook andere te helpen.

Mensen die gehoor geven aan jouw verhaal individueel. En ook die hebben een basis uitgangpunt, maar die schakelen al snel door op het inschatten van een gezin en zoeken samen met de ouders naar voor hun passende hulplijnen en handvaten waar je verder aan kan werken. Een goed begin van aanpak voor het gezin.

 

Iedereen komt in zijn leven voor keuzes en beslissingen te staan. Dat kunnen leuke, maar ook minder leuke of makkelijke of juist hele moeilijke zijn.

Voor sommige keuzes en/of beslissingen kan je hulp vragen aan een ander, maar voor een aantal dingen of situaties kan dat dus niet. Dan sta je er helemaal alleen voor. Dat kan heel moeilijk of zelfs pijnlijk zijn.

Zo stonden wij ,de moeder en ik, voor de keuzes om een traject in te gaan en te gaan volgen, waarbij het kind voor toen nog onbepaalde tijd uit huis geplaatst zou worden. Dit traject zijn wij tegen gekomen op onze zoektocht naar een betere en houdbare verhouding tussen ouders en kind.

Wij kwamen in contact met Horizon in Rotterdam via Virenze.

Kort samengevat wat dat zou gaan inhouden:

Een traject voor het kind intern. Daar woont ze, daar gaat ze naar school en heeft ze haar vrije tijdsbesteding. In het begin 24 uur per dag, met alleen 1 á 2 keer per week bellen naar huis. Later zouden dat de weekenden worden en dan steeds wat langer. Tot aan de terug keer naar huis.

In de groep wonen 9 kinderen en is daar 24 uur begeleiding.

 

Ik persoonlijk dacht van dit is toch echt wel de laatste halte voor haar. Dit is wel zo heftig en zwaar voor iedereen, maar ook vanuit het kind gezien. Je moet bijna alles opgeven wat je bij je eigen thuis hebt.

Je vriendinnetjes, je thuis leventje, je eigen kamertje zie je bijna niet meer, je moeder zie je een stuk minder en je broertje. Dus in mijn ogen best pittig voor zo’n kind.

 

Maar ik had in haar alle vertrouwen, dat zij hier goed mee zou kunnen omgaan, omdat ze al vaker dingen zoals trajecten heeft. Dus ik hield me vast aan de gedachte “Dat gaat zij wel redden om hier mee om te gaan, zij heeft hier al ervaring mee”.

Voor haar broertje was het makkelijker, die is nog klein en jong dus gaat er veel langs hem heen.

Maar dan hebben we nog een moeder, ja ik kan wel zeggen vanuit mij dat zij het zwaarst en moeilijkst daarmee had. Voor haar voelde het zoals, je kind ergens weg stoppen er zelf niet voor kunnen zorgen en voor haar er niet kunnen zijn. Het gevoel van ik heb gefaald werd hierdoor nog erger en sterker.

Maar we stonden voor die keus. Thuis was ze niet te handhaven, ze had alles in haar macht en deed gewoon waar ze zin in had, terwijl wij eigenlijk machteloos langs de zijlijn stonden.

Of via Virenze dit pad, dit traject te gaan volgen.

Ja dan sta je toch voor een hele moeilijke keuze en zeker omdat jij zelf moet beslissen.

Het is ook zeker zwaar als ze uit huis moet worden geplaatst, maar dat is bij ons nooit aan de orde geweest.

Dat maakt het voor de moeder eigenlijk nog moeilijker en zwaarder, dat op vrijwillige basis.

Ik zelf vond het ook heel moeilijk. Ik dacht aan de mooie momenten samen met haar.

Even snel samen een ijsje halen, samen naar de winkel gaan, met de kleine meid na het eten nog snel een visje vangen. Op haar leuke, goede momenten toch die zorgzaamheid en op de bank tegen elkaar aan kruipen. Ja die zijn er dan voorlopig even niet meer.

Maar aan de andere kant dacht ik ook, nou als ze daar goed begeleid gaat worden en wij ook, dan hebben we hier meer tijd om de orde op zaken te stellen. En zij daar haar goede gedrag ontwikkelen met hulp en ondersteuning. Er werd vanuit gegaan dat ze daar een jaar zou wonen. En ons werd verteld dat we haar in de weekenden mochten gaan opzoeken. In het begin van het traject minder, maar na een paar weken was dat zeker mogelijk.

Dus na lang nadenken en het samen hier thuis er over te hebben zijn wij toch tot die beslissing over gegaan. We hebben alles op een rijtje gezet, haar moeder en ik samen. We hadden afspraken gemaakt over hoe we het zouden gaan doen als ze daar heen gaat en daar woont.

Ook hadden ze vanuit horizon aangegeven dat er best veel mogelijk is qua contact met haar.

Er wordt een vaste dag gebeld door haar naar huis en al snel zouden de weekenden komen dat we vanuit daar iets met haar mochten en konden gaan doen.

En toen we het haar vertelde dat we hier mee bezig waren was ze erg emotioneel, maar haar reactie was eigenlijk best positief.

 

We zijn samen met haar daar ook eerst een kijkje gaan nemen .

Begon meteen over het buitenzwembad en de ruimte om de huizen daar.

Kortom ze zat er niet heel erg mee, maar ben van mening dat ze goed in de gaten had waarom en waarvoor we dit deden. En ze besefte eigenlijk wel dat dit misschien goed voor haar zou kunnen zijn en voor ons. Ze kreeg daar ook haar eigen kamer en spulletjes, dus voor haar iets nieuws en spannend. Dat gaf voor ons en in het bijzonder de moeder toch een beter gevoel over onze keuze.

Het traject Horizon gaat beginnen.

 

Wij als gezin gaan een heel onbekend pad volgen. Ik en haar moeder hebben er veel over gepraat en zo zijn we ook vanuit onze kant, op ideeën en afspraken gekomen hoe we het vanuit ons willen gaan doen. Zeker in het begin van dit traject is het moeilijk.

Er is ons veel verteld vanuit de kant van Horizon, maar toch blijf je als ouders met heel veel onbeantwoorde vragen zitten. De kleine meid gaat uit huis. Zij die altijd om je heen was elke dag. Met goede en slechte dagen.

Haar moeder had het er echt heel zwaar mee nu het gaat gebeuren. Nu is de dag aan gebroken waar je toch al enige tijd naar toe hebt gewerkt.

Vanuit Horizon kregen wij te horen wat hun doelstelling zou zijn en waar ze juist aan zouden gaan werken.

 

Ze krijgt haar eigen kamer. Die alleen voor haar was.

Haar eigen plekje, waar ze zich daar in huis hopelijk kan en mag thuis voelen en eventueel kan terug trekken op zichzelf.

Wij wilden het eigen maken door middel van kleine spulletjes mee te geven en neer te zetten.

Ons werd toen verteld dat dat niet echt de bedoeling was. Haar kamer moest vanuit hun rustig en opgeruimd zijn en blijven. Ze had een kast voor kleding en een kleinere kast boven haar bed en een soort van speelgoedbak onder haar bed. Daar kon of beter gezegd daar moest het inpassen.

Er mochten geen spulletjes los door haar kamer heen slingeren. Ook haar bureautje zou en moest netjes en leeg blijven. Dit tot teleurstelling van ons vooral voor haar moeder die had voor ogen haar eigen plekje daar, een beetje gezellig te maken voor haar. Dus eigenlijk was en zou het een kamer blijven die heel netjes en rustig is. Dat was ook zeker in het begin zo. Maar al snel hadden we in de gaten dat als we naar haar toe gingen, dat de structuur ver te zoeken was. Haar kamer was elke keer alles behalve netjes en opgeruimd. Wij merkten op een later stadium dat het te maken had met wie die week de leiding had en welke begeleidsters aanwezig waren. In het begin van het traject waren er een groepje van vaste mensen die er elke keer waren. Hier zat haar persoonlijke mentor bij.

Dit groepje begeleiders hadden eigenlijk de neuzen dezelfde kant op staan en je merkte aan onze kleine meid dat er iets goeds aan de gang was. Toen waren de structuur, regelmaat en afspraken in en om het huis daar correct. Tot onze teleurstelling ging na ongeveer een half jaar dat groepje mensen vertrekken na een andere afdeling in deze organisatie en er kwamen nieuwe begeleiders op haar groep. Waaronder ook een nieuwe persoonlijke mentor voor haar. Dit was ook eigenlijk meteen de ommekeer van die nette en opgeruimde kamer. We merkte ook aan haar zelf als we ergens heen waren geweest en haar dan terug brachten op haar groep, dat ze meteen bij binnenkomst in de gaten had wie er dat moment de leiding had op de groep binnen. Er waren er een paar van de oude of eerdere groep begeleiders. Als die op dat moment aanwezig waren dan gedraagde ze zich normaal en correct. Maar waren ze op dat moment van de nieuwe ploeg dan zag je haar gedrag veranderen en werd ze vrijer en drukker en vaak ook eigenlijk gezegd ineens lastig en liet ze veel van haar oude gedrag terugzien. Terwijl het juist de goede kant op ging.

Wij als gezin konden haar in de weekenden daar ophalen en ook na een leuke en gezellige dag terug brengen op de groep. Ik merkte aan haar dat ze het fijn vond als we haar meenamen voor wat samen met ons gezin te gaan doen. Bij terugkomst was het eigenlijk en zeker in het begin best pijnlijk en moeilijk om haar na een gezellig dagje samen en compleet als gezin, haar zo weer achter te laten. Is en blijft heel moeilijk als je een kind met tranen in haar ogen los moet laten na een dikke knuffel en de deur achter je dicht trekken.

Hier werd door de leiding ook heel verschillend op ingespeeld. Zeker in het begin werd ze snel afgeleid door de dan dienst hebbende begeleiders. Dat maakte het voor ons en ook zeker voor mijn een stuk makkelijker om afscheid te nemen op dat moment. Later, na de wisseling van begeleiders, merkte ik vaak als er dan zo’n moeilijk moment aanbrak dat het moeilijk was om afscheid te nemen, dat er eigenlijk geen goede opvang tactiek werd gehanteerd. Meer van “nou kom op, je moet dit nog en dat nog” en er was minder tijd voor een toch al moeilijk afscheid.

Later in dit traject mocht ze de weekenden geheel naar huis komen. Zeker in het begin was dat erg fijn om de kleine meid vaker en langer te zien en bij je te hebben. Het ging toen best goed bij ons thuis. Ze was rustiger en ze deed haar dingen die moesten gebeuren. Ze hield haar redelijk aan de afspraken en regels die bij ons thuis aanwezig waren. Zeker in het begin deed ze het goed, maar naar een tijdje merkte je al dat het afzwakte en ze eigenlijk de ware ik meer liet zien. Haar oude gedrag kwam langzaam meer naar boven. Hier hebben we het vaak over gehad en bespreekbaar gemaakt bij de groep in Rotterdam, als ze op de zondagavond weer teruggebracht werd. In het begin werd er naar geluisterd, maar ik merkte al snel dat ze er wel naar luisterde maar eigenlijk niets mee deden. Hun hadden daar geen last van en gaven eigenlijk min of meer aan, voor ons onbekend. Dit was wel pas naar de wisseling van begeleiders daar op de groep.

Ze ging daar ook naar school en ook daar leek het goed te gaan en draaide ze lekker mee.

Haar moeder kwam erachter dat er nauwelijks contact was met haar school waar ze vanaf kwam.

In de beginfase was er wel naar ons toe wekelijks contact over het verloop van de week op school.

Wat later overging in een of twee keer per maand en dan was het nog maar gering wat er verteld werd.

Zo kwamen we er achter dat ze best veel achter liep op het niveau waar ze op meedraaide op haar oude school. Ze vond de school waar ze nu op zat, stom vervelend en vooral saai.

Ook dit hebben we vaker onder de aandacht gebracht, maar werd eigenlijk niets meegedaan,

We zijn toen in gesprek gegaan met haar oude school of die een passende oplossing of bevinding hadden over deze situatie.

We zijn toen in overeenstemming gekomen dat ze een paar dagen op haar oude school mocht terugkomen en daar meedraaien in haar oude klas

Dus van alleen de weekenden, bleef ze nu de maandag en de dinsdag ook bij ons en ging ze naar haar oude klas terug. De rest van de week naar haar school in Rotterdam.

Hier waren we in het begin best blij mee ook voor haar, zo zag ze haar vrienden en vriendinnen weer en wij hadden haar ook een paar dagen meer om ons heen.

Maar helaas werd het voor ons een stuk anders als dat wij voor ogen hadden en ons voorgesteld hadden. De afspraken die wij overgenomen hadden vanuit Rotterdam werden door haar steeds minder na geleefd. Ze begon weer haar oude gedrag te vertonen en voor ons was het een zware tijd als gezin. Ze begon het weer zo naar haar hand te zetten zodat alles weer om haar heen draaide en iedereen zich moest gaan aanpassen aan haar.

Op de groep in Rotterdam niets of nauwelijks aan gedaan of op ingegaan.

Ik bracht haar elke dinsdag avond terug naar haar groep. Wat ik daar ondervond bate me eigenlijk wel zorgen. Als ik daar dan binnen stapte zag ik heel vaak nieuwe gezichten. Dus heel veel wisselingen van begeleiders daar. Ook kon ik goed inschatten wat voor begeleiding er aanwezig was als ik met haar binnen stapte. Ze wist al snel wie er die avond dienst had. Dat kon je goed pijlen aan haar gedrag. Ik zelf had ook vaak in het begin het gevoel dat ze geen tijd hadden om te vragen hoe het was verlopen die dagen dat ze bij ons was geweest. Dit veranderde wel iets nadat haar moeder dit bespreekbaar gemaakt had en aangegeven binnen de groep daar. Het vertrouwen werd wel een stuk minder in de groep daardoor. Er was niet zo’n best contact vanuit hun naar ons toe, dat werd steeds minder. Haar moeder belde of mailde weleens en dan kwam de reactie pas dagen of zelfs weken later. Door haar achterstand op leergebied zijn we in overleg gekomen dat ze voortaan 3 dagen naar haar oude school terug zou gaan, dus zat ze nog maar twee dagen op de groep . Ook deden we dat omdat we langzaam het vertrouwen en de werking van de groep in Rotterdam verloren hadden. Zo waren er wat punten die we wilde bespreken met de groep maar kregen dan het antwoord, “ja dat is voor jullie thuis” werd er dan gezegd, dit is niet aan ons of valt niet onder ons. Daar moeten jullie thuis mee aan de slag.

Hier had ik dus zeker geen vrede mee en merkte dat haar moeder het er ook helemaal niet meer zag zitten dat zij daar heen ging. Er waren daar op de groep ook een aantal dingen met haar voorgevallen, waar in mijn ogen veel te laks mee is omgegaan, terwijl als je daar was vaak of meestal te horen kreeg dat alles goed ging. Ze deed het prima.

Dit traject liep dus eigenlijk naar een eindpunt. Wij zagen het niet echt meer zitten en hun gaven aan ook niets meer als meerwaarde voor haar te kunnen doen of te brengen. Ook was dit traject meer op haar gericht en niet of nauwelijks naar ons. Ons is nu wel duidelijk geworden dat je niet alleen het kind moet sturen of behandelen, maar dat het van zeer groot belang is dat de ouders, wij dus, ook zeker aangestuurd moeten worden. Nu kom ik op het punt waar ik eerder in dit verhaal over geschreven heb.

 

Als een kind zo is met deze diagnose, is het niet alleen het kind wat gestuurd moet worden, maar ook zeker de ouders. Dat zijn wij op deze lange en zware zoektocht nog niet tegen gekomen .

Wij zijn op een gegeven moment in contact gekomen met drie dames.

Deze dames hadden een zeer positieve invloed op ons gezin ten opzichte van de problemen met het kind.

Ons werd al snel duidelijk gemaakt dat het kind zo is en het ook zo zal blijven, maar met aanpassingen in en om haar heen dat er dan best veel terrein te winnen valt. Heel veel hebben we te danken aan deze 3 vrouwen die ons hebben gebracht in de fase van het leven  van onze kleine meid!

 

Geschreven in 2016 door de BONUSpapa!