Consultatiebureau 1,5 jaar. Hier werd al gezien dat ze de kaas niet van haar brood laat eten. Een temperament meisje dat precies weet wat ze wilt.

 

Van 2-4 jaar en alles is NEE, op deze leeftijd krijste ze veel maar kon af en toe heerlijk een dvd kijken. Ze werd toen ze klein was, veel verwend met cadeaus. Bij het winkelen kreeg ze altijd wel iets. Zo konden we dan zelf ook even naar en door de stad lopen. Altijd wilde ze iets hebben als we ergens waren, dit was ze immers zo gewend.

 

Bassischool 4 jaar, in het begin een groot drama, maar goed opgevangen. (Basisschool de Mariëngaarde in Gorinchem is naar ons inzien de beste basisschool voor onze dochter (www.mariengaarde.nl))

Ze wilde haar eigen plan trekken, veel gesprekken gehad op school. Ouders die me nakeken als ze weer lag te krijsen op de grond of met haar rugtas gooide of er tegenaan schopte. Ze kon moeilijk afscheid nemen als ze de klas in moest. Als ze geen zin had dan wilde ze echt niet en liet dit ook goed zien.

Gesprekken met jeugdzorg, ik kon het even kwijt. Vanaf dat moment kwamen we in een terugkerend iets terecht van afspraken, testjes, toetsen, scans, opvang dagdelen tot opnames ed.

Elke keer werden we ergens heen gestuurd. Elke keer opnieuw vragenlijsten invullen en moest ze testjes doen. Elke keer denk je “het komt goed”, “dit is het” of “hier hebben we iets aan”. Tot op de dag van vandaag, kan ik je zeggen dat we er nog niet zijn. Onze dochter is inmiddels 11 jaar.

 

In groep 3 laat ze steeds vaker ongepast gedrag zien in de klas. Ze nam spullen mee naar huis die niet van haar zijn. Ze kon dingen verzinnen die niet waar bleken te zijn. Of ze verzon een verhaal wat ze eigenlijk wel graag wilde. Als ze ergens geen zin in had dan deed ze het ook niet. Moest ze het wel doen dan krijste ze de hele boel bij elkaar, gooide met spullen, e.d. Ook maakte ze spullen kapot van school. Zo heeft ze een keer een stagiaire gesneden met een schaar, omdat ze niet wilde luisteren. Waarna ze even niet naar school mocht. Ze spuugde en kneep andere kindjes. Toen gaf ze de juffrouw al een hele brutale mond. Ze was pas 6 jaar. Vanaf deze leeftijd werden haar gedragingen steeds erger/slechter/meer.

 

1. Ineens heel boos worden en vaak al om de kleinste dingen;
2. Helemaal niet of nergens meer naar luisteren, naar niemand op die momenten;
3. Heel hard gaan gillen of roepen;
4. Agressief worden naar mensen/kinderen om haar heen of in de buurt;
5. Met voorwerpen gooien en/of kapot maken;
6. Heel brutaal en grote monden.

 

Jeugdzorg en Psycholoog vanuit school (5 jaar)

De hoop Dordrecht, testjes en opdrachten (6 jaar)

Trivium Gorinchem, 9 maanden, 3x per week, thuisbezoek (6 t/m 7 jaar)

Amphia Kinderziekenhuis Breda, hersenscan, medicatie (6 jaar)

Virenze Gorinchem, diagnose en medicatie (7 jaar tot heden)

D.O.G. Project via school (7 jaar)

Syndion zaterdagopvang / Rollebol (9 jaar)

Horizon Rotterdam, 1,5 jaar, school en wonen (9 t/m 11 jaar)

Gezinsopname midweek (11 jaar)

 

 

5 jaar

Aandacht was wat ze wilde en dat uitte ze zich door erg aanwezig te zijn in de klas. Op alles gaf ze geluid en kon je horen dat ze er was. Thuis was dat niet veel anders. Vanuit school kwam er een aanmelding voor Jeugdzorg. Doordat school ook aangaf dat onze dochter ongepast gedrag liet zien en zich zorgen maakte om Sociaal-Emotioneel welbevinden, is er een Kinder Psycholoog op school geweest voor Psychologisch onderzoek. Vanuit Jeugdzorg hebben we alleen gesprekken gehad. Veel vriendinnetjes had ze niet. Ze speelde altijd de baas en het spelen moest gaan zoals zij dat wilde. Als ze dan een keer bij een meisje mocht binnen spelen, luisterde ze niet naar de moeder van het meisje. Ze kon ook erg stiekem zijn en gemakkelijk liegen in bepaalde situaties.

 

 

6 jaar

Aanmelding bij de Hoop in Dordrecht. Ook hier weer testjes en toetsjes door middel van gesprekken en spel. Verder konden ze niet veel voor ons betekenen. Alleen praten met onze dochter. Ons konden ze niet vertellen, hoe nu verder. We moesten het elders zoeken.

 

Door Jeugdzorg aangemeld bij het Trivium in Gorinchem. Hier ging ze 3x in de week naar toe na schooltijd. Onze dochter heeft hier baat bij gehad. Ze leerde veel en kon beter omgaan met de dagelijkse dingen. We konden zeggen dat dit geholpen had. Na 9 maanden (ze was inmiddels 7 jaar) kon ze niet meer blijven, traject liep ten einde. En een vervolg traject was er niet. In deze periode heb ik ook hulp gehad van een Ambulante hulpverlener. Zij kwam wekelijks thuis om de dingen te bespreken die goed gingen of juist niet goed. Ook hadden we weleens een rollenspel. Deze gesprekken zijn mij zeer goed bevallen, al had ik in het begin wel zoiets van “Moet dat?”.

 

In het Amphia Kinderziekenhuis heeft ze een hersenscan gehad. Haar hersenen vertoonden geen afwijking. Ook hier heb ik alleen maar gesprekken gehad over hoe het thuis ging en op school. Vanuit het Amphia kreeg ze Risperidon voorgeschreven. Een medicatie om haar drukke gedrag een beetje te onderdrukken. We konden merken dat de medicatie aansloeg. Al was dit het nog niet helemaal. Haar gedragingen werden niet minder.

 

 

7 jaar

Op school had ik haar aangemeld voor het D.O.G. project. Dit is een project d.m.v. een hond genaamd E.C. Door het werken met de hond krijgen kinderen als snel een positieve reactie en is er sprake van groeiend zelfvertrouwen. De D.O.G. honden zijn zeer effectief in het waarnemen van spanning of overmatige emoties. De actie die de honden ondernemen kunnen als “kalmerend of rustgevend” worden genoemd. Het D.O.G. project is bedoeld voor leerlingen met specifieke behoeften op het gebied van sociale vaardigheden, zelfvertrouwen en zelfredzaamheid. Mijn dochter vond dit ook erg leuk om te doen.

 

Het traject bij het Trivium was gestopt en merkte al snel aan haar dat de gedragingen weer toenamen. In de tussentijd had ik al het een en ander gegoogeld en gelezen over haar gedrag en wat het zou kunnen zijn. Ik besloot om haar aan te melden bij Virenze in Gorinchem. Bij Virenze kreeg ze opnieuw testjes en toetsjes. Toen ze 8 jaar was, kreeg ze de diagnose ADHD, ODD en symptomen van Autisme. Dit viel in het begin even zwaar, maar uiteindelijk wisten we iets. Ons vermoeden van ODD was uitgekomen. We konden het een naam geven. Niet dat dat belangrijk is, maar we konden hiermee verder. Ze had duidelijkheid en structuur nodig, wat ik al aan haar gaf, maar dit had ze nog veel meer nodig. Haar medicatie werd aangevuld met Methylfenidaat. Zo konden we haar dagelijkse pieken onderdrukken. Bij Virenze hebben mijn vriend en ik een Psycho-Educatie training gehad. Dit ging meer over ADHD, medicatie en hoe werkt het in haar hoofdje.

 

In deze tijd moest al haar kleding strak zitten. De broekriem werd door haarzelf aangetrokken. Dat leverde rode striemen op, op haar huid. Ze wilde absoluut niet dat er iets zou afzakken. Soms kon ze zo nijdig worden. Haar kleding is heel lang een issue geweest. Niks was of zat goed bij haar.

 

Haar biologische vader en ik zijn al enige tijd uit elkaar, zij was 7 jaar en haar broertje 6 maanden. 1  van de vele gebeurtenissen blijft me nog altijd heel goed bij. Er was iets voorgevallen of gebeurd waarbij haar vader mij iets vertelde en op dat moment vertelde mijn dochter me een ander verhaal. Tja, wie geloof je. Je eigen vriend of je bloed eigen kind? Wie spreekt de waarheid en wie liegt er in je gezicht. Heb me toen omgedraaid en ben weggelopen en gezegd dat ze het met z’n tweeën moesten uitzoeken.

 

 

8 jaar

In groep 5 is aan mijn dochter vanuit school een Wiebelkussen aangeboden. In de klas kon ze enorm wiebelen op haar stoel, stilzitten was er niet bij. Met het Wiebelkussen nam dit af. De Wiebelkussen heeft ze overigens nog steeds op school.

 

Vaak heb ik me als moeder zijnde weg gecijferd. Alles in huis draaide om mijn dochter. Ik had graag de regie in handen en dat probeerde ik te houden. Maar zij zoog het als ware weg. Je kan ook wel zeggen dat mijn zoon het vaak moest ontgelden. Het was altijd mijn dochter, daar ging mijn energie 24 uur per dag aan op. Het was niet zo dat mijn zoon geen aandacht kreeg, maar was wel een stuk minder dan de aandacht voor mijn dochter. Ik was dan ook blij dat mijn dochter naar school ging en mijn zoontje niet. Ondanks zijn ochtend en middag slaapjes, kon ik hem toch mijn aandacht geven.

 

Tussentijds ergens heen gaan was altijd een drama. Niks was goed, aandacht trekken door te krijsen of op de grond gaan rollen door de winkel. Heb heel lang me geschaamd voor haar gedragingen in het openbaar. Ging liever nergens heen met haar. Ik denk sinds 2 jaar dat ik me niet meer hoeft te schamen voor haar. De mensen die kijken of roddelen over wat ze zien, daar trek ik me steeds minder iets van aan. Het blijft natuurlijk wel vervelend. Het was altijd zoiets van “Oh moet je kijken, wat een kind zeg” of “Wat een opvoeding”. De mensen moeten eerst maar naar hun zelf kijken, daar hebben ze het al aardig druk mee. Aan de buitenkant is dan ook niks te zien aan mijn dochter.

 

 

9 jaar

Gelukkig wilt ze graag leren, dat is iets wat ze leuk vind. Gaat ook graag naar school. Maar het gaat niet altijd even goed. Opdrachtjes op school gaan aardig, maar thuis iets leren wat ze niet in haar hoofd krijgt daar kan ze niet mee omgaan. Zoals biologie of geschiedenis, als ze het niet onthoudt dan pijnigt ze zichzelf door aan haar haren te trekken of te krabben aan haar armen en benen. Bewegingen maakt ze, die eigenlijk pijn doen. Zo woest kon ze dan worden op haar zelf als het haar niet lukte. Haar daarmee helpen was vaak niet de uitkomst. Ze werd zo boos op iedereen in haar buurt dat het beste was om haar met rust te laten en even geen aandacht aan haar negativiteit te schenken.

 

Een aantal keer heeft ze geld weten te stelen en hier iets voor haar zelf gekocht. Vervolgens liegt ze erover. En maakt haar eigen verhaal hierover. Afspraken maken met haar, waar ze zich vervolgens niet aan kan/wil houden. Weglopen is ook nog een tijdje aan de orde geweest.

 

Eigenlijk heeft ze ook geen vriendinnen die thuis komen spelen of zij bij hun. Ze wordt niet uitgenodigd op kinderfeestjes. Dit terwijl ze wel als leerling, goed in de klas ligt bij de andere kinderen. Ze vinden haar aardig en vooral grappig. Ze is een meisje dat zich heel snel kan laten intimideren. Ze doet dan wat anderen zeggen om erbij te horen. Om lief gevonden te worden door andere kinderen, zal ze dingen doen die anderen willen dat ze doet. Zo heeft ze een keer in de sloot gesprongen. Andere kinderen in de buurt vonden dat grappig en moesten hierom lachen. Mijn dochter dacht dat ze haar dan wel aardig en leuk zouden vinden.

 

Intussen liepen haar kenmerken en symptomen aardig op. Tot op de dag van vandaag:

1. Ineens heel boos worden en vaak al om de kleinste dingen;
2. Helemaal niet of nergens meer naar luisteren, naar niemand op die momenten;
3. Heel hard gaan gillen of roepen;
4. Agressief worden naar mensen om haar heen of in de buurt;
5. Met voorwerpen gooien;
6. Respectloos naar ons en andere mensen die dan in haar buurt zijn ;
7. Zichzelf pijnigen als iets niet lukte (bv. proefwerk leren), of wij begrepen haar niet;
8. Heel brutaal en grote monden;
9. Liegen en bedriegen;
10. Zich verzetten tegen regels / tegenspreken;
11. Stiekem gedrag;
12. Iemand opzettelijk ergeren;
13. Geeft altijd de schuld aan een ander;
14. Is hatelijk en wraakzuchtig;
15. Geen empathie / weinig zelfvertrouwen;
16. Schelden.

 

Deze gedragingen heeft ze niet als je doet wat ze zegt. Haar geven wat ze wilt. Of als ze even een spelletje speelt op haar Nintendo DS of de tablet. Zij is op haar best als zij 1 op 1 is met iemand.

 

Ik was me ervan bewust en ging me beseffen dat er iets moest gebeuren. Er moest hulp komen. In de tussentijd had ik zelf al het één en ander toegepast aan regels, structuur en duidelijkheid, maar het was nog niet voldoende. Mijn dochter had hulp nodig en wij de handvaten.

 

Na overleg met Virenze, melde ik haar aan bij Horizon in Rotterdam. Met pijn in mijn hart en denken te falen als moeder zijnde, heb ik haar uit huis laten plaatsen. Ze heeft in totaal 1,5 jaar bij de Horizon gewoond en ging hier ook naar school. We dachten, “Dit is het, dit komt goed”. Maar achteraf niks van waar. In het begin ging het goed. Zij paste zich aan. Wat ze overigens ook goed kan. Ze kreeg daar goede begeleiding, duidelijke regels en structuur werd aangeboden. Mijn dochter kreeg een pb-er, iemand die zich niet laat inpakken, iemand die wist wat ze deed. Een goede aanpak, door middel van korte lijntjes. Haar pb-er hield mij op de hoogte. Voor mezelf kon ik het even loslaten, het was goed zo. Ze zat goed daar bij Horizon. Eerst konden we alleen met elkaar bellen (elke week op dezelfde dag en tijd) en op afspraak langs komen om vervolgens iets met haar te gaan doen. Daar keken we dan ook zeker naar uit. 1 keer in de 2 weken kon ik naar mijn dochter voor een aantal uur. Het andere weekend probeerde haar vader te komen voor een aantal uur.

 

De medicatie Methylfenidaat is omhoog gegaan. Ze krijgt 4 maal daags 1 tablet. Op school wordt deze medicatie ook gegeven. Het was wel vaak lastig als we weggingen voor bijvoorbeeld een dagje uit, boodschappen of verjaardag e.d., dan moesten we altijd erop tijd aan denken, zorgen dat we wat drinken bij ons hadden. Ze had er ook niet vaak zin in om de medicatie in te nemen. Was vaak ook een strijd.

 

 

10 jaar

Helaas ging haar pb-er weg. En kreeg mijn dochter een ander. Iemand die eigenlijk het best past binnen het lager onderwijs op school. En dat zegt eigenlijk al genoeg denk ik (uit ons optiek). Ik had ook minder contact met haar. Zowiezo is contact leggen met Horizon erg lastig. Dit heb ik verscheidene keren aangegeven. Bepaalde tijden zijn ze bereikbaar en dan moet je geluk hebben dat ze de telefoon opnemen. Je kan ook een mail sturen zoals ik uiteindelijk deed, maar ook hier kreeg ik soms 1,5 week later pas bericht terug.

Door Horizon werd er besloten dat ze in de weekenden naar huis mocht. Het ene weekend bij mij, ander weekend bij haar vader. Aan de ene kant was ik blij, mijn dochter kon naar huis voor 2 dagen. Maar aan de andere kant hadden we niks in handen gekregen over hoe het nu verder moest. Ze kwam thuis en de rest moest je zelf doen. Geen aanknopingspunten, geen handvaten of tips. In deze tijd had ze zichzelf al wel aangepast. Haar gedragingen waren een stuk minder, ze was ook wat rustiger. Maar dat kon ze niet lang volhouden. En inderdaad, niet veel later kwamen haar gedragingen weer terug. Dus toen Horizon haar naar huis liet gaan voor in de weekenden, moest ik wel even achter mijn oren krabben.

 

Ik merkte snel daarna dat ze achter was komen te liggen met school. Ze ging immers in Rotterdam naar school voor speciaal onderwijs. Tijdens een overleg hadden wij de vraag gesteld of we lesmateriaal van haar oude school konden regelen. De leerkracht zou dan mijn dochter lesmateriaal geven wat op haar niveau ligt. En wat ze ook aankan. Volgens ons inzien en kennis, zijn de leerkrachten op speciaal onderwijs meer gespecialiceerd. Anders geven ze geen les aan het speciaal onderwijs met bijzondere kinderen. Maar wij kregen een dikke nee te horen. De leerkracht kon en mocht haar het lesmateriaal van haar oude school niet aanbieden. Na dit overleg wilde ik haar op een andere school laten plaatsen en moest heel veel zelf regelen. Na een aantal brieven, emails en telefoontjes, werd ze nergens toe gelaten op school. Er was zogenaamd geen plek. Ik moest toen een keuze maken, of ze zal bij thuis komst heel erg achter liggen met school en waarschijnlijk het jaar over doen of ik moest haar naar haar oude school laten gaan in Gorinchem. Ik koos voor dat laatste.

 

Ze ging op de maandagen en dinsdagen terug naar haar oude school in groep 7 en in Rotterdam de andere dagen. Via haar school in Gorinchem werd het inderdaad bevestigd dat ze achter liep met onderwijs. Ongeveer 1,5 jaar. Extra vakken zoals Geschiedenis, Biologie en Aardrijkskunde kreeg ze nauwelijks in Rotterdam. Met haar taal en rekenen lag ze ook achter. Er werd in Rotterdam gewerkt op niveau van groep 6.

Een wisselende tijd van gedragingen van goed en niet goed. Zowel thuis, bij Horizon als op school. Haar pieken werden minder, maar er kwamen andere gedragingen bij. Deze nieuwe gedragingen werden steeds heviger. Wij zagen deze thuis en op school. Bij Horizon overigens ook alleen melde haar pb-er dat niet. Volgens haar ging alles goed. Mijn dochter deed het prima. Van andere begeleiders hoorden wij pas veel later dat het niet altijd goed ging.

 

Op een gegeven moment wilde Horizon dat mijn dochter weer naar huis zou komen voorgoed, maar dit zagen wij echter nog niet zitten. Volgens haar ging het goed alleen zaten wij met vragen die ze niet konden of wilden beantwoorden, ik kreeg te horen dat dat iets voor thuis is om op te lossen. Thuis moesten we daar maar mee aan de slag gaan. Elke keer als we haar gingen halen of brengen in Rotterdam, moesten we ons continue opnieuw voorstellen. Elke keer weer een ander gezicht als begeleiding. Dit is zo slecht voor een kind zoals mijn dochter. Ze weet ook precies hoe met de leiding om te gaan. Hoe ze zich moet gedragen bij de leiding. Er waren bij Horizon bijvoorbeeld regels over kamer opruimen, elke keer als we daar waren was haar kamer een puinhoop. Een rotzooi was het altijd in haar kledingkast. Ik werd ook niet overal van op de hoogte gebracht. Als er iets voor was gevallen dan hoorde ik dat veel later. Of werd het niet besproken met mij. Op een gegeven moment kreeg ik een mailtje met daarin een aantal gedragingen, de pb-er van mijn dochter vroeg mij of ik dat herkende. Van verbazing schrok ik, waarom die vraag. Dat was toch de reden waarom ze in Rotterdam tijdelijk woonde. Om daar het één en ander te leren. Dat was de reden waarom wij ervoor kozen om haar tijdelijk uit huis te laten plaatsen. Ook werd mij verteld dat ze een keer een paar uur buiten heeft staan schreeuwen en roepen, omdat ze boos was of iets lukte niet om voor elkaar te krijgen. Een paar uur, u leest het goed. Dat komt thuis niet eens voor en trouwens, waar was haar begeleider op dat moment. Omdat ze een hekel had aan een leiding (een leiding met wel structuur en duidelijkheid), heeft ze een keer de bovenverdieping onder water gezet in de hoop dat de betreffende leiding zou vallen. Het enige wat ze moest doen was opruimen, totaal geen consequentie. Nee, de vraag van hun naar mij was hoe dit op te lossen. Nogmaals, ze woont niet voor niets in Rotterdam. Haar taalgebruik werd steeds erger, veel groffer. Ze ging zich steeds stoerder gedragen en steeds meer zagen wij totaal geen respect te hebben voor anderen. Iemand bijvoorbeeld opzettelijk ergeren en uitdagen. Nadat ze daar dus een tijdje woonde, hadden we al zoiets van “Dit is niet goed, dit gaat slechter, we worden weer niet geholpen”. Geen handvaten werden er uitgereikt. Als ik iets nieuws probeerde thuis aan de regels, werd er gezegd dat het maar voor even was. Geen schouderklopje van “Je doet het goed”. Huisregels, dagindeling, nieuwe aanpassingen om haar gedragingen onder controle te krijgen, kwamen wederom vanuit mezelf.

Ik had op een gegeven moment gelezen over een boek genaamd “Minder dwars en driftig” van de schrijver Coby Hartog-Polkerman. Dit boek moest ik hebben. Na het gelezen te hebben, kon ik weer een beetje grip krijgen op bepaalde situaties. Een aantal dingen paste ik aan met name in de ochtend van opstaan tot het naar school gaan. Ik zorgde ervoor dat zij en haar broertje wat vaker uit elkaar waren van spelen. Bijvoorbeeld, ieder in een andere hoek zitten van de bank. Of, de 1 tv kijken en de ander even op de tablet. Deze aanpassingen gaan overigens goed. Ze let namelijk teveel op haar broertje die een stuk jonger is. Ze speelt voor hem een 2e moeder. Overal heeft ze een mening over. Ze kan weinig tot niks hebben van hem.

 

Op haar oude school kwam er een dag bij, nu waren het de maandagen, dinsdagen en woensdagen dat mijn dochter in Gorinchem naar school ging. Hier op school had ze nog wel ups en downs, maar ze zagen wel een stijgende lijn in haar werk. We zijn zo blij met deze school, ze doen er alles aan wat ze kunnen om haar daar op school te laten blijven. Extra begeleiding en duidelijk aanpak. Per dag krijgt ze 1 op 1 begeleiding voor een gedeelte van de tijd.

Horizon wilde haar weer thuis laten wonen ook al ging het nog niet goed. Het leek wel of het nu erger was dan vóór Horizon. Toen ik aangaf dat het nog niet goed ging, werd er gezegd dat ze mijn dochter niet verder meer konden helpen. De rest is voor thuis. Ook zei ze dat het daar geen opvang was en dat er een ander kindje in haar plek zou komen die op de lijst stond om geplaats te worden. Ik was zo klaar met Horizon, dat ik ermee instemde ook al was mijn dochter er nog niet klaar voor. Niet veel later werden we in contact gebracht met gezinscoaches. Ik kan je zeggen, deze vrouwen zijn TOP. Ze hebben totaal geen negatief kritiek, ze geven alleen maar positiviteit. Eindelijk werden we gehoord, we kregen handvaten en tips. De gezinscoaches waren er ook voor ons. Door deze gesprekken werden een aantal dingen inzichtelijk gemaakt. Mijn dochter is nu 11 jaar, ze gedraagt zich als een 16-jarige maar haar emotionele zit op een leeftijd van 6 jaar. Er was 1 ding wat ik zo fijn vond om te horen, de gedragingen van mijn dochter waren niet aan mij/ons te verwijten. Tuurlijk moest er nog wel het één en ander bijgeschaafd worden, maar dat konden wij. Wij wilde dat ook. Graag zelfs, want wij zaten nog steeds vaak met onze handen in onze haren. Hoe moesten we met dit omgaan en hoe met dat. Ze leerde ons, maar vooral mij, inzien dat zij dingen anders interpreteert dan een ander kind van haar leeftijd. Dat zij de dingen anders ziet dan wie dan ook.

 

We zijn overgegaan naar Concerta. Concerta is 1 tablet voor de gehele dag. Deze wordt de gehele door opgenomen in haar lichaam. Omdat de afgifte minder is dan de Methylfenidaat, hebben we na 2 weken er 1 tablet Methylfenidaat bij gedaan smiddags. De Concerta was op een gegeven moment uitgewerkt en dat was ook meteen zichtbaar.

Sinds ongeveer 2 jaar krijgt ze ook Melatonine voor het slapen. Normaal gesproken, kon ze tot 2 uur nog wakker in bed liggen of rommelen in haar kamer. Ze kwam dan ook vaak naar beneden voor de kleinste dingen. Of gewoon om aandacht.

 

 

11 jaar

Toen Horizon bijna eindigde, kregen we nog een midweek systeemcoaching van deze vrouwen. Er werden in deze paar dagen opnames gemaakt, welke wij later terug konden kijken. Je ziet dan situaties die goed gaan maar ook die minder goed gaan. Je ziet onmiddellijk dingen die je anders zou willen en kunnen doen. Door middel van sport en spel werden we een beetje aangestuurd. Je word bewuster gemaakt met de dagelijkse dingen qua gedrag. Wat heeft effect en wat niet. Ze hebben ons laten beseffen en zien dat we op bepaalde momenten haar anders moeten corrigeren en/of aanpakken. Aan het einde hebben we de gezinscoaches bedankt, geen oceaan is meer te diep.

Iets moois hebben we mee gekregen, de basis in dit gezin was al aanwezig. We zijn er nog niet, maar wel op weg.

Door deze midweek zijn we er ook achter gekomen dat de gehele uit huis plaatsing niet nodig was geweest. Dit hadden wij nodig. Deze systeemcoaching van een paar dagen overtreft de 1,5 jaar die mijn dochter in Rotterdam heeft gewoond. Als we dit geweten hadden dat we dit konden krijgen, hadden wij dit veel eerder gedaan. 1,5 jaar is volgens ons gevoel gewoon weggegooid, zonder er iets mee op te schieten. Mijn dochter heeft hiervoor een aantal dingen moeten opgeven. Ik raad ook zeker elk gezin aan die in deze vergelijkbare situatie zit, om niet meteen je kind uit huis te laten plaatsen. Maar begin meteen aan gezinscoaching en systeemcoaching. Dit geeft je handvaten en tips die je nodig hebt. Je word absoluut niet op je vingers gekeken hoe je het doet. Overal zien ze wel iets positiefs. Je krijgt de aansturing die nodig is. Ineens heb of krijg je een andere kijk op bepaalde dingen.

 

Een paar maanden later kregen we te horen dat we in aanmerking kwamen voor Video Interactie thuis. Ik vond het in eerste instantie erg spannend. Bepaalde situaties werden gefilmd en werd later besproken. Zoals gewoon een spelletje doen met z’n allen of knutselen. Voor mij was de camera gewoon, maar voor mijn dochter een drama. Daar had ze echt een hekel aan. Tijdens deze periode hebben we veel geleerd, o.a.:

 

• Negatieve gedachten van “ik kan het niet” of “het lukt me niet”, omzetten naar “wat kan ik wel” en “wat doe ik goed” of “ik doe mijn best” “het gaat lukken”.
• Afspraken zo kort en duidelijk mogelijk.
• De tijden benoemen (10 minuten dit en 5 minuten dat).
• Niet teveel keuzes geven, 2 keuzes in meer dan voldoende.
• Ondertiteling gebruiken (wat zegt ze eigenlijk), bijvoorbeeld “Mama heeft jou gehoord, je hebt geen zin in opruimen”.
• Het onder woorden brengen wat mijn dochter doet, voelt, wilt en denkt. Bijvoorbeeld “Jij gaat bij … spelen”, maar dan niet vragend.
• Als er een wisseling of verandering plaats vindt, haar dan even haar eigen ding laten doen.
• Op bepaalde momenten anders denken dan zij.
• Haar complimenten geven als ze iets wel goed doet.

 

Heel veel dank aan de vrouw in kwestie, maar ook aan de 2 vrouwen van de coaching. Met z’n drieën hebben ze veel voor ons gedaan en betekend.

 

Na 2 weken school in groep 8, stond ze met haar rugtas op het dak bij haar slaapkamer. Ze had straf gekregen en moest naar haar kamer, ook om even op adem te komen. Ze had vervolgens touw aan een boom vast gemaakt en wilde zo naar beneden. Ze had alleen niet in de gaten dat wij dat gelukkig op tijd zagen. We zagen een touw van boven naar beneden. Op deze manier wilde ze weg, omdat ze geen zin had om op haar kamer te blijven.

 

De eerste paar weken school gingen niet al te best. Ze liep weg van de juf, een grote mond en brutaliteit tegen de juf, ze wilde ook haar medicatie niet innemen. Op de BSO ging het net zo. Ze wilde haar eigen ding doen, dat is natuurlijk geen probleem bij de BSO, maar het moet wel in overleg. Ook omdat er meer kinderen daar zijn. Ze kunnen haar bij de BSO geen 1 op 1 begeleiding geven. Dus moesten we er 1 dag afhalen, omdat ze bij de BSO niet meer te hanteren was. In totaal ging ze 2 dagen naar de BSO. Later moest ook de 2e dag BSO eraf.

Op school ging het weer wat beter. Zij had op een gegeven moment haar plekje weer terug in de klas en kon meekomen met haar klasgenootjes. Ook omdat ze in Rotterdam een achterstand had opgelopen qua leerstof. Ze heeft het heel goed gedaan en opgepakt, omdat ze groep 7 en groep 8 in 1 jaar heeft gedaan. De school de Mariëngaarde heeft haar heel goed geholpen en gesteund. Met veel dank aan deze school, is ze waar ze nu staat.

 

Halverwege het schooljaar, is ze van medicatie veranderd. Dit omdat de vorige medicatie zoveel problemen gaf voor ons maar ook voor haar. De nieuwe medicatie Medikinet slaat goed aan. Met ups en downs in haar gedrag zien we toch een meisje dat beetje bij beetje positief veranderd. Ook omdat we bepaalde dingen toepassen wat we geleerd hadden.

 

Een paar maanden later wilden we iets veranderen in haar medicatie, dit omdat ze bijna naar de middelbare school gaat. Ze heeft nu een capsule die open gemaakt wordt, op een lepel en dan in haar mond. Op de middelbare school lijkt ons dit niet handig, we willen eigenlijk haar maar 1 keer medicatie geven in de ochtend. Dus besloten we om Aripiprazol te proberen. Dit is een medicatie die niet echt gericht is op AdHd, maar meer op ODD. En heeft een inwerktijd nodig, zeker een paar weken. Intussen zien wij steeds meer positieve gedragingen. Waar wij heel trots op zijn.

De citotoets waar ze een beetje zenuwachtig voor was, heeft ze voor haar doen heel goed gedaan. Ze heeft de basisschool heel goed afgesloten met mooie cijfers en complimenten van de school de Mariëngaarde.

Ze heeft de school musical ook super gedaan. Ze had best veel tekst om te onthouden, maar dit is haar gelukt. Ze speelde echt heel goed, waar we ook zeker heel trots op zijn.

 

 

12 jaar

In een jaar tijd is er het één en ander veranderd en gebeurd. Haar thuiskomst, van paardrijden naar fanatiek Hockeyen, nieuwe medicatie, een beugel, schoolkamp, citotoets, schoolmusical, enz.

 

De grote dag breekt nu voor haar aan. Mijn kleine meisje gaat naar de middelbare school. Nieuwe mensen, leraren en klasgenootjes. Een school met andere regels en voorwaarden.